ZGJIMI I NDIESISË
Piktura si kristalizim i shpirtit dhe formës së kontemplacionit të pandërprerë të metafizikës zbuluese, e veshur me petkun e përsoshmërisë që nuk i përket kësaj përmase botërore të fundshmërisë dhe vdekshmërisë, jep një porosi transcedentale kuptimore. Si e tillë ajo e përcjell shpirtërinë në trajtë të një manifestimi të pastër dhe të përkryer me gjuhën e pakohësisë, i cili pikërisht për shkak të pakohësisë dhe simbolizmit është më ndikuese dhe më pak problematike.
Abdi Bajrami i frymëzuar prej kësaj lidhjeje nuk pikturon pejsazhe klasike por depërton në masat reliefe dhe morfologjinë e tyre. Pejsazhi në perspektivën e tij nuk është vetëm segment konkret i natyrës së fundme por është i tërhequr nga një gjallëri permanente që pasqyrohet edhe në përdorimin e ngjyrave. Te Bajrami pejsazhi nuk është as kulis e as dekor, pejsazhi i tij është i dehumanizuar, pa njeriun. Natyra është e prezentuar në një barazpeshë kozmike në të cilën realiteti transformohet dhe kornizohet me qëllim për të kënaq dispozitat e shpirtit në linkun me vlerat estetike.
Struktura enigmatike e pikturave të tij nuk rezaton vetëm nga arsyeja, por edhe nga intuita. Për pasojë në veprën e tij shihet një intenzitet maksimal i sugjestioneve përtej dukshmërisë materiale. Ai lëshohet deri në thellësitë e caktuara të ndiesisë dhe e shpreh atë që është e fshehur në zemrat tona…
