Çdo formë përcjell dhe përçon një kualitet të veçantë të qenies. Subjekti estetik i një vepre artistike thjeshtë mund të mbivendoset në një formë, me ç’rast më pas ajo kërkon çdo relacion me gjuhën formale të veprës , siç është demonstruar në artin e piktorit Bashkim Mexhiti. Paraqitjet e këtilla thjeshtë janë vepër brendakohore artistike por me temë perenniale . Nga ana tjetër, vepra e Mexhititngërthen simbolikë e cila në formë është e pranishme, sepse aty ka ngjyra të gjalla, lëvizje të shpejtë të brushës dhe shkathtësi të dorës, por ajo njëkohësisht është edhe e padukshme, imagjinative, për shkak se ka një analogji rigoroze ndërmjet formës dhe shpirtit.
Vizioni abstrakt detyrimisht e gjenë shprehjen e vetë në një gjuhë të veçantë formale në pikturat të punuara me akril në pëlhurë të Mexhitit. Piktura e tij mëton ta theksojë se kjo gjuhë artistike nuk mund të kosiderohet si e harruar dhe të mbështjellet me parollën postmoderne “ çdo gjë shkon”. Lashtësia është nënë e ndjenjave artistike të autorit , ndërsa dinamika e kompozicionit në to është fëmijë e kohës ku jeton dhe vepron ai.
Është e drejtë se abstragimi në vete është i pavarur nga format dhe kjo nënkupton se ai jo shumë lehtë mund të shprehet ose transmetohet me anë të ndonjë apo çdo lloj forme. Përmes esencës së vetë kualitative, forma ka një vend në rendin sensibil, të ngjajshëm me atë të vërtetës, në rendin intelektual. Vetëm si formë mentale, si e idesë ose përjetimit, e kufizuar gjithsesi, ajo (forma) mund të bëhet një reflektim adekuat, megjithëse i kufizuar, i një të Vërtete të përjetshme, kështuqë një formë sensibile mund të ripërshkoj një të vërtetë ose një realitet që i transcedenton të dyjat, planin e formave sensibile dhe planin e idesë.
Në procesin e detektimit të karakteristikave fizike të pikturave të Mexhitit, soditësi vëren ngjyrë,formë, madhësi dhe pozitë mimetike të pasqyrimit të asaj që nuk mund të thuhet përveç se nëpërmjet artit. Soditësi njëkohësisht me ngjyrat e gjalla, që shpeshherë ta përziejnë ndjenjën e kaltërsisë dhe thellësisë, sa që nuk mund të konstatosh se je në lartësitë qiellore ose thellësitë e detit, herë fluturon si zogu në kërkim të feniksit dhe herë në trajtë të zhytësit i kërkon perlat e esencës së ekzistencës duke e ndjekur gjatësinë dhe gjërësinë kohore dhe hapësiniore.
Në qoftë se përjetimi i realitetit vizuel do të ishte përfaqësuar si kontinuum, atëherë në njërin skaj të veprës së pikturave të këndshme dhe të thella të Mexhitit do ta përjetojmë spektrin objektiv, në të cilin mund të vlerësohen karakteristikat fizike eksplicite, ndërsa në skajin tjetër do ta ndiejmë spektrin subjektiv, në të cilin do t’i vlerësojmë vetitë implicite dhe virtytin afektiv të objekteve të soditura. Edhe i pari edhe i dyti e kanë rolin etyre të rëndësishëm në fuksionimin e njeriut, realitet që veprën e Bashkim Mexhitit e bën edhe më pragmatike. Nuk ka dyshim se fjala ndihet e varfër në krahasim me madhështinë e bukurisë dhe rrëfimit estetik artistik të pikturave të Bashkim Mexhitit.
