Во време кога сите сме фокусирани на материјалните димензии на нашиот опстанок на лицето на земјата, кога акцентот е главно на прашањата за физичкото здравје и заштитата на социјалното здравје, особено од економски аспект, многу е важно да не се заборавидуховната димензија која, од една страна, има моќ на внатрешна и психолошка консолидација на човекот, додека од друга страна ја зајакнува издржливоста и материјалната грижа за епидемијата со која се соочуваме.
Духовната посветеност во никој случај не значи занемарување на материјалните принципи во справувањето со Ковид 19, напротив, ја мотивира најпрецизната грижа во однос на потребните мерки, и значи постојан и стабилен став на поединецот при надминување на тешкотиите. со кои се соочуваме.
Кога размислуваме што е неопходно за живот, не смееме да заборавиме дека наше прво внимание треба да биде нашиот однос со Бога. Да се потсетиме на зборовите на Свевишниот Бог во Благородниот Куран:Кога моите робови ве прашуваат за Мене, кажете: Јас сум близу. Затоа, нека одговорат на Мојот повик и нека веруваат во Мене, за да бидат во правиот пат.(Бекаре, 2: 186).Господ е сеопфатен и е во постојан контакт со светот и човекот. Неговата блискост е главниот одмор во надминување на тешкотиите. Во друг ајет (стих) од Куранот се вели:Ние го создадовме човекот и знаеме што му му шепнува душата. Ние сме поблиску до него отколку вената на вратот. (Каф, 50:16).
Во борбата против злото на коронавирусот, нашето најефикасно оружје е нашиот однос со Бога преку молитва и покајание, побожност и обожување. Да се свртиме кон Бога, Кој ќе нè избави од злото, и Тој никогаш нема да се двоуми да одговори со чиста и сеопфатна лубов. Ова е причината зошто за нас е важно, секогаш, а особено во време на криза, да имаме пристап до молитвата, посветеност и негување на душата со постојано обожавање и сеќавање на Бога. на Господ со нас и да застанеме крај Него, соодветно испраќајќи го апелот за Неговата помош. Без Божја помош ние навистина сме изгубени. Впрочем, да можеме да ја чувствуваме блискоста на Господ со нас и да застанеме покрај Него, испраќајќи соодветна молба за Неговата помош. Без Божја помош ние навистина сме изгубени.
Честопати, кога се наоѓаме во големи страдања, па дури и се соочуваме со смрт, се прашуваме: „Каде е Бог?“ Но, вистинското прашање е: „Каде сме ние?“ Со други зборови, Бог е секако тука за да ни помогне и спаси, особено во време на тешкотии или смрт, но многу често ние сме далеку од Него, бидејќи не успеавме да прифатиме целосна зависност од Него и , затоа, многу често покажуваме негрижа во секојдневната молитва кон Него и во изразот на обожување.
Деновиве слушам од многу побожни верници кои се растажени и обесхрабрени од неможноста да се молат и да се поклонуваат во нивните џамии. Тие ја разбираат потребата да се задржи физичка дистанца, но сепак имаат длабоки страдања поради затворањето џамии и неможноста да се почувствува пријатниот мирис на сеџдето (поклонувањето) во џамијата. Но, во исто светло, ние мора да се жалиме и да го изразиме незадоволството од тоа колку е нашата општа култура далеку од Бога. Не само што таа е рамнодушна кон Неговото присуство меѓу нас, таа отворено се бори против Него и редот на доброто со кое Тој нè создаде и нè поддржува во постоење. Доволно е да се размислува за насилните напади, кои станаа вообичаени, врз животот на луѓето, нападите врз нероденото, врз оние со сериозни болести, на оние од постара возраст или кои имаат посебни потреби. Секој ден сме сведоци на ширење на насилство во култура која воопшто не го почитува човечкиот живот, илјадници луѓе умираат од глад или како резултат на бескрајните апетити на големите.Исто така, доволно е да размислиме за отворениот напад врз интегритетот на човекот, за нашиот идентитет како машко или женско, , честопати со употреба на насилни методи.
Слично на тоа, сме сведоци на пристапи кога малку начитани имаат храброст да кажат Бог, со еден збор, ние сме соочени со паганството што ја обожава природата и земјата. Ги слушаме оние кои ја нарекуваат природата својата мајка, како да сме потекнувале од природата, а земјата наше спасение. Но, ние потекнуваме од Бога , Создателот на сè. Само во Бога можеме да најдеме спасение. Додека сега, за жал, дури и како клише, го немаме присутно мотото: Спаси не природо !!!, но дури и најскептичните велат: Боже, спаси нè…
Сведоци сме и на многу други зла, кои произлегуваат од идолопоклонството, да се поклонуваме себеси и на овој свет, наместо да му се поклониме на Бог, Кој е изворот на сите суштества. Со повеќето луѓе со кои комуницирав деновиве, за моменталната глобална здравствена криза заедно со сите нејзини несакани ефекти, тие велат дека оваа криза – како поединци, семејства и општество – ќе нè доведе до промена во животот, ќе не води кон Господ кој е сигурно близу до нас, Проштител и Милостив во Неговата сеопфатна милост и лубов кон нас. Сигурно дека Бог, со Својата праведност, мора да го поправи нередот што гревот го носи во нашите животи и во нашиот свет. Всушност, Тој ги исполнува барањата за правда со Неговата обилна милост.
Нема сомнение дека Бог не остава во хаосот поради нарушувањето на рамнотежата во универзумот од наша страна. Според Неговата праведност, Господ нè тестира за нашите грешки, додека во Неговата милост, Тој ни покажува благодат да се покаеме и подобриме. Во славниот Куран се вели: Тој прифаќа покајание на Неговите робови, им простува на нивните гревови и знае сè што правите. Тој одговара на молитвите на оние кои веруваат и прават добри дела и им дава уште повеќе од Неговата обилна обскрба, а за неверниците ќе има строга казна. Ако Аллах обилно ја дава обскрбата на Своите робови, тие ќе ја наполнија земјата со зло. Но, тој им дава онолку колку што сака, зашто ги знае и добро ги гледа своите робови. Тој е Кој го испраќа дождот, кога тие ја изгубија сета надеж и ја шири Неговата милост; Тој е вистински заштитник и нему му припаѓа благодарноста.(Шура,42:26,27,28)
Свевишниот Алах никогаш не свртува грб на нас; Тој никогаш не го крши ветувањето за верна и стабилна лубов кон нас. Ова е така и покрај тоа што честопати ние сме рамнодушни, студени и неверни. Додека, нашата сегашна состојба открива толку многу рамнодушност и неверување убеден сум дека Тој ќе нè слуша и ќе нè благослови со Неговите дарови на милост, прошка и мир.
Во нашата целосно секуларизирана култура, постои тенденција молитвата, побожноста и поклонувањето да се гледа како на која било друга активност, како на пример одење на филм или фудбалски натпревар, како нешто што не е многу потребно и затоа може да се откаже за која било повеќе „важна“ работа, или како што е случај сега, заради проблемите што ги имаме со пандемиата. Честопати, за да се смириме, гледаме во графиконите на нови заразени лица, дали ќе има некоја пооптимистичка вест, но за жал, уште повеќе сме под стрес. Но, не смееме да заборавиме дека молитвата, побожноста и обожавањето, пред сè искуството на Божјата блискост, се неопходни за да останеме духовно здрави и силни и да побараме Божја помош во време на голема опасност за сите нас.
За крај, духот и разумот, како и секогаш, работат заедно за да обезбедиме потребно и правично решение за секој тежок предизвик. Треба да ги користиме нашите умови инспирирани од духот за да го најдеме вистинскиот начин да се справиме со смртоносната болест. Така, треба да му се даде приоритет на молитвата, побожноста и обожавањето, барајќи Божја милост за оние од нас кои страдаат толку многу и се во опасност.Ние сме создадени со божествена деликатеса и нашиот духима здив од Неговиот дух и како такви се радуваме на дарот на разумот и слободната волја. Со помош на овие подароци дадени од Бога, придружувајќи им ги – даровите на верата, надежта и лубовта кон Бога, ќе го најдеме нашиот пат во денешниот свет на искушенија што е причина за толку многу тага и страв. Можеме да се потпреме на помошта и Пратеникот Мухамед а.с. кој нè води и уверува постојано дека Бог никогаш нема да ни ја врати молитвата и дека ќе ни одговори со Неговата бесконечна милост и лубов. Со молба до Бога за телесно и духовно здравје…