МЕТИН ИЗЕТИ
Хелен Келер отворено напиша писмо до германските студенти во кое ги критикуваше сите студенти и нивната наивност велејќи дека „Историјата не ве научила ништо ако мислите дека можете да убиете идеи“ и заклучи дека овие палење ќе бидат запаметени како срам за Германија. Да, очигледно ништо не е сменето, „Срам за Европа“!.
Палењето и насилството против идејата на другиот, а особено она што се обидува да влијае на промената на гнилите концепти е стара практика во историјата на човештвото. Општествата кои не биле хранети со идејата на небото и кои ја поставиле човечката мисла во епицентарот, историски, немале доблест да ја толерираат идејата на другиот. Старите Грци ја сметале за варварин секој народ што не бил член на нивниот полис. Старите Римјани се однесувале слично со северните народи, како и западната црква со просветителството. Евроцентричниот концепт, во многу сегменти на филозофската и социјалната мисла, го наследил овој тип на егоцентризам и нарцизам од нивните предци. Како последица на таквиот начин на размислување, се појави концептот на структурно насилство врз возвишената идеја. Сведоци на ова структурно насилство, во последно време, на сцената на „развиените“ европски држави сме и ние од XXI век.
Настанот на палењето на Куранот, во кој света книга која е универзално признаена како возвишена идеја е запалена и за возврат милиони луѓе го набљудуваат тоа без никаква јасна реакција, не може да биде предизвикана од волјата на еден човек, но тоа е дел од структурното насилство против идејата за исламот. И кои се тогаш причините? Ако милиони луѓе без конкретна реакција набљудуваат таков грд чин, а кој на сите им е јасно дека не може да биде подобро за никого, туку полошо за сите, тогаш зошто го направија тоа? (…) Затоа, бидејќи тоа беше неопходно, бидејќи со тоа, егоцентриците и „варварите“ го практикуваа елементарниот зоолошки закон за убивање идеја на другиот за да наметнат лична моќ. На овој страшен настан не може да се даде друг одговор. Во меѓувреме, страшниот настан доби многу „нови“ одговори, од кои најутешите го негираат зоолошкото програмирање за насилство, предупредуваат на сложени механизми на идеолошка манипулација и идентификација, на рационално определеното производство на омраза. Оние кои се помалку оптимисти и затоа помалку просветлени се враќаат на анализата на Толстој за човекот како волја да се убие „туѓото„. Овој начин на размислување ги враќа убиствените и самоубиствени тенденции на идејата во секуларизирана област на општата човечка неодговорност.
И Софокле го осудил воениот менталитет на Херакле за палење градови само за да ја легитимира неговата страст за воениот плен и богатството на „другите“, така што Европа ја знае таа лекција две илјади години и, како изгледа, ние не сме попаметни од него, очигледно. Ако современиот Херакле го зема ликот на современ политичар, а Софокле го поддржува во името на „слободата на мислата“, тоа значи дека ние сме многу попримитивни. Што ни значи кога актерот на структурно насилство против возвишената идеја го глуми цинизмот на развиениот либерал и тој главно се дефинира како „слободен мислител“, а не како личност зафатена од епидемијата на структурно насилство? А другите ликови од претставата, наместо достоинствениот рефрен, се само козметички слуги на „домаќинката“ и зборуваат само во тенок дискурс? Овие и слични прашања не водат до заклучок дека не се работи за конкретен поединец туку за општ начин на размислување. Во малку поаналитичка интерпретација, тој што пали е атлетски изградена суровина, толку трауматизирана од постојана борба што носи специјална опрема и горењето го прави среќен. Можеби е можно да се замисли дека таквиот концепт навистина ја има моќта на „геноцид“ и мора да биде дека неговите мисии се овозможени од поширок политички систем кој, повеќето, не се осмелуваат да го прецизираат. Излегува дека во постхитлеровата ера, европскиот морал постојано бара нов фирер, и наместо да го препознае злото во секојдневната општа човечка волја и да види што се случува, таа продолжува да го чека „самоуништувањето“. Настанот на палењето на Куранот може да се прочита како секогаш релевантен текст на вина, текст кој го предизвикува „човештвото“ со самиот факт што бара послушност на татковската омраза што се пренесува од генерација на генерација, и ништо повеќе не се случува .
Огнот долго време бил еден од омилените мотиви на Хитлер, а како што растела неговата моќ, така се зголемувала и употребата на мотивот на оган во нацистичките церемонии. Во својата книга Mein Kampf тој напиша: ˝Аријците се Прометеј на човечкиот род, од чие светло чело сјае и се појавува божествената искра на генијот во секое време. Огнови често беа присутни на нацистичките собири, особено оние што се одржуваа во средината на летото. Пламен, летечки искри и силна топлина, тие служеа како моќна метафора за растечкото нацистичко движење.
Настаните за палење книги што се случија во 1933 година беа внимателно дизајнирани спектакли со цел да се постигнат максимални перформанси. Национал-социјалистите широко користеа симболична комуникација како пропаганден метод. Масовните настани честопати беа организирани за да остават впечаток на ритуал и се обидуваа да предизвикаат силни емоционални реакции кај набљудувачите. Во оваа прилика „огнените говори“ и општата атмосфера послужија да предизвикаат состојба на див ентузијазам.
Хелен Келер отворено напиша писмо до германските студенти во кое ги критикуваше сите студенти и нивната наивност велејќи дека „Историјата не ве научила ништо ако мислите дека можете да убиете идеи“ и заклучи дека овие палење ќе бидат запаметени како срам за Германија. Да, очигледно ништо не е сменето, „Срам за Европа“!. Палењето на Куранот како дериват на концептот на структурно насилство, забраната за развој на идеи и уништување и ограничување на можноста човекот слободно да ги изразува своите мисли не е и не може да се прифати како нормално, бидејќи на одреден начин тоа е еднакво на слични настани за палење книги низ историјата. Историјата може да се учи и мислам дека најважната лекција што можеме да ја научиме од историјата на книгата е онаа за слободата на книгата и особено на возвишената идеја. Спротивното е страшно…
