Nëse do të mundnin, njerëzit do të kërkonin garanci për të ardhmen, që ata të jetonin në siguri, prosperitet dhe lumturi. Por, e ardhmja është e pasigurt, po aq e pasigurt për të pasurit dhe të varfrit, të fortit dhe të dobëtit.
Shkruan: Metin IZETI
…Sikur të gjitha të vërtetat janë të njohura për të gjithë dhe të gjitha gënjeshtrat të zbuluara për këdo, të gjitha të këqijat e shënuara kudo dhe të gjitha urtësitë e treguara për të gjithë, kështu që pothuajse askush nuk do të dëgjojë më ose të ndjekë atë që duhet thënë. Njerëzit janë shumë sipërfaqësorë dhe nuk ka kohë ose durim për thelbin. Ashtu si prodhimi serik i fabrikës, duket se ka ardhur koha që edhe dija të prodhohet dhe konsumohet në fabrikë. Dhe. e gjithë kjo me porosi dhe të gjitha sipas nevojës dhe në përputhje me trendet botërore.
Dhe, ky lloj dijeje urdhërohet shpesh për hir të shfaqjes, për hir të prestigjit, për t’u zbukuruar me të, për t’u diskutuar për të, për të bërtitur. Ka gjithnjë e më shumë dituri dhe diploma serike, gjithnjë e më shumë mençuri të prodhuar nga fabrika, gjithnjë e më shumë kundër-argumente.
Ky lloj i dijes dëgjohet shumë shpejt, flitet edhe më shpejt dhe rrallë dikush kujton dhe më së paku dëshiron ta mbajë me vete. Dituria është moderne për ne vetëm për aq sa mund të tregohet dhe vërtetohet, aq sa mund të fitohet. Është e rrallë që dikush ta dojë dijen për vete.
Asnjëherë dija fetare nuk ka qenë kaq e lirë, kurrë nuk është shpërndarë në mënyrë kaq të parëndësishme, aq sipërfaqësore, aq të ritreguar në mënyrë të panevojshme, aq të cituar në mënyrë jokonsistente… dhe në atë mënyrë që vështirë se keni gjë për të thënë nga zemra në zemër. A nuk e ka në thelb dija fetare qe të dëgjohet me zemër ose të flitet me zemër? Po, feja e kërkon vetëm këtë lloj të dijes.
Pra, e kemi te domosdoshme të qëndrojmë me njerëzit dhe t’i bartim njohuritë prej zemrës ne zemër….
Nëse do të mundnin, njerëzit do të kërkonin garanci për të ardhmen, që ata të jetonin në siguri, prosperitet dhe lumturi. Por, e ardhmja është e pasigurt, po aq e pasigurt për të pasurit dhe të varfrit, të fortit dhe të dobëtit.
Unë jam i bindur për një gjë: bëni mirë, silluni pastër dhe e mira do t’ju presë në të ardhmen. Vetëm duke bërë mirë sot, këtu dhe kudo, vazhdimisht, pa llogaritje, me vetëmohim, me sinqeritet… pa asnjë formë hipokrizie, në këto dhe veprime të tilla e ardhmja është e garantuar dhe, në të, edhe siguria, mirëqenia dhe lumturia. Unë besoj se e mira që bëjmë është e përjetshme, është e pathyeshme, do të shihet dhe shpërblehet ashtu siç besoj se ka Zot dhe Ai ekziston.
Kohët e pasigurta i kërkojnë njerëzit që janë të mire dhe të vendosur për mirësinë. Kohët e krizës kërkojnë mirësinë e pastër, ndërsa kohët e trazuara zgjidhen me një akt mirësie. Prandaj, mbyllni sytë dhe jepni vetes një detyrë të re të mirësisë së pastër e të sinqertë dhe lërini fëmijët të flenë të qetë. Në krahët e së mirës dhe mirësisë suaj e ardhmja juaj do të zbresë në formën e një tryeze qiellore, nga e cila ju dhe fëmijët tuaj do të hani në mënyrë paqësore. Dhe, çfarëdo që të ndodhë, ju mos hiqni dorë nga veprimi juaj i mirësisë. Dhe, mos u dorëzoni dhe mos nënvlerësoni asgjë nga ajo rrugë e sigurt….
Të jesh besimtar kjo përfshin shumë durim, vetëkontroll dhe disiplinë të saktë. Dhe, nuk është as e lehtë, as gjithmonë e këndshme. Ndonjëherë dëgjojmë nga disa persona thënie se si besimi i zgjidhë të gjitha problemet, siç i shuan besimi të gjitha pikëllimet, siç i lehtëson besimi të gjitha shqetësimet etj. Dhe, nuk është kështu. Këto janë shpresa të rreme që personat e tillë u japin njerëzve në mënyrë populiste dhe pa përgjegjësi. Një besimtar i mirë mund të ketë më shumë probleme sesa dikush që nuk është aspak besimtar, ashtu si një besimtar i mirë mund të ketë dhimbje dhe shqetësime më të mëdha se ata që nuk janë aspak besimtarë.
Islami është përkushtim ndaj Allahut, furnizimit të Tij, urdhrit të Tij, edhe kur kjo dispozitë na sjell shqetësime dhe pikëllim. Përkushtimi ndaj Allahut nuk do të thotë domosdoshmërisht të jesh i lumtur në të, sepse disa nga furnizimet e Allahut janë të vështira, disa janë sfiduese dhe disa mezi të durueshme. Islami na mëson se të jesh besimtar do të thotë gjithashtu të tundohesh nga shqetësimi, pikëllimi, pasiguria, humbja etj. Por, fuqia e besimit na mëson ta pranojmë furnizimin e Allahut ashtu siç është dhe ta përballojmë atë, te luftojmë, ta çojmë punën deri në fund, pa hequr dorë, pa dyshim, pa e humbur besimin. Në atë bindje është besimi i vërtetë dhe i sinqerte. Kjo shpesh di të pjekë. Pothuajse si zjarri…
Mirësia është inteligjente!
Allahu sjell lajmin e mirë në Kuran: “Vërtet, Allahu i do veprat e mira”. (Bekare: 195). Të jesh njeri i mirë në parimet e Kuranit dhe Sunetit do të thotë të jesh i dobishëm në shoqëri, të jesh i mirë me përfitim, me arsye, me plan, me përgatitje. Urtësia popullore se mirësia dhe budallakia janë dy vëllezër është ngritur mbi themelet e mirësisë naive (të lindur). Dhe, me të vërtetë, ka mirësi prej së cilës nuk ka dobi. Dhe, jo vetëm që ka mirësi të padobishme, por mirësia naive e nxit disa herë edhe dëmin. Prandaj, duhet pasur kujdes që e mira që bën dhe e mira që jep nga vetja, që ajo e mirë të vijë në duart e duhura, te njerëzit e duhur, në mënyrën e duhur dhe me përfitimin e duhur.
Pejgamberi (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) shpesh ka folur edhe për mirësinë që nuk do të pranohet nga Allahu, për veprat e mira që nuk do t’i vijnë Allahut, për dijen e padobishme etj. Kjo është arsyeja pse mirësia fetare njerëzore është e mbushur me mençuri, njohuri dhe vetëdije të fortë. Ajo nuk është thjesht e lindur, nuk është thjesht refleksive dhe nuk është naive. Nëse mirësia më e madhe njerëzore është sjellja njerëzore dhe nëse Pejgamberi (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të!) është dërguar për t’i thirrur njerëzit në sjelljen më të bukur, atëherë gjithë kjo është në përputhje me urtësinë perenniale: kulmi i inteligjencës njerëzore është pasqyruar në sjellje të rafinuara. Kjo është arsyeja pse gjithmonë do të shihni se njerëzit me të vërtetë të mirë (besimtarë) janë në të njëjtën kohë jashtëzakonisht inteligjentë, të zgjuar dhe të mençur, pavarësisht nga arsimimi formal. Larg naivitetit. Dhe, njerëzit kokëfortë, njerëzit e vrazhdë dhe të paturpshëm, si rregull, kanë një nivel të ulët inteligjence.
Gëlltitja e problemeve!
Ka situata të jetës dhe probleme që nuk mund të zgjidhen dhe të cilat nuk mund t’i heqësh qafe. Thjesht, disa gjëra që një person nuk mund t’i arrijë dhe përballojë në jetë pavarësisht një dëshire të madhe, disa sëmundje që një person nuk mund t’i shërojë, disa humbje të jetës nuk mund të shmangen, disa aksidente nuk mund të shmangen etj. etj.
Njeriu nuk duhet t’i fshehë problemet e pazgjidhshme prej vetes, as t’i varrosë në shpirtin e tij, as të ikë prej tyre, as të jetë frikacak para tyre. Ata duhet të gëlltiten me vetëdije si një helm i nevojshëm, të pranohen ashtu siç janë dhe me vetëdije të jetojmë me hidhërimin e tyre. Ai që jeton me guxim në mundimin e tij dhe në vështirësinë e tij, do të jetojë një jetë më të plotë se ata që kanë “gjithçka” dhe nuk dinë gjë, përveçse të ankohen, të mërziten, ta poshtërojnë veten dhe të përulen para njerëzve të tjerë. Plotësia e jetës është kuptimi i vërtetë i jetës, me problemet dhe të mirat, pikërisht ashtu siç jemi të krijuar.
Urtarët, në katër anët e botës, mësojnë të mos kemi frikë nga njerëzit, as nga jeta e vështirë, as nga puna, të mos kemi frikë nga rënia, humbja ose dështimi, të mos kemi frikë nga armiku, nga tirani, as nga kryelartët, të mos kemi frikë nga errësira, as nata,të mos kemi frikë nga trishtimi, as nga pikëllimi, as nga sëmundja.
Ata na mësojnë të kemi frikë vetëm nga vetja dhe e keqja që mund t’u bëjmë të tjerëve, sepse e keqja jonë është vuajtja më e madhe, sepse nuk ka asgjë më të keqe dhe më të poshtër se e keqja jonë. Duhet dëgjuar zëri i tyre… Kjo është arsyeja pse të afërmit e mi i këshilloj të jenë pa fund trima para njerëzve dhe para jetës, por të kenë kujdes nga e keqja e tyre si kërcënimi më i madh për shoqërinë.
Ti, thjesht, bën vetëm mirë!
Do të shihni gjatë jetës se ka nga njerëzit që janë të këqij, dashakeq, të korruptuar, të vrazhdë, egoistë, hipokritë, mendjemëdhenj, arrogantë, jo të besueshëm dhe hakmarrës…, por t’i doni njerëzit pavarësisht nga e keqja e tyre dhe jini më të mirë në të ardhmen nga ajo që jeni sot. Sepse, e mira njerëzore është e përjetshme dhe ka shkëlqim të përjetshëm, ndërsa çdo gjë tjetër është për një çast tërheqëse dhe kalimtare. Ne e kemi përjetuar atë shumë herë deri më tani. Çdo e keqe përfundimisht e kafshon veten deri në shkatërrim. Ndërkaq e mira njerëzore është si një farë që vetëm bëhet më e madhe me kalimin e kohës dhe madje edhe më e bukur. Mos hezitoni për të mirën, pasi ky është qëndrimi më i nderuar që mund të sjellë jeta. Prandaj, Ti bëhu vetëm i mirë dhe këmbëngul!